HIPP HURRA!
Det er all mogeleg grunn til å jubla. Det er fordi denne boka er presentert som første bok i ein serie om Pym! Jippi, altså!
Forfattar Heidi Linde har gjort noko heilt riktig når ho laga boka om Pym. Eg kan ikkje setje fingeren på kva det er, men "alt stemmer". Eg likte denne boka frå første til siste side. Det var så lett å kjenne seg att. Det var så spennande å lese om alle dei galne episodane som den (i Pym sine auge) mislukka familien familien dumpa bort i.
Pym er heilt herleg!
Ho er 11 år og ikkje på nokon måte perfekt. Ho er ganske skrytete og lyg oftare enn ho vil innrømma. Ho er litt sladrete og. OG morsom! OG kreativ! OG festlig! OG litt treig, av og til...
Men det er Pym som er litt treig av og til, det er ikkje boka! Eg storkosa meg, og tok meg sjølv i å tenke på Pym når eg sat i møte og når eg stod ved oppvaskbenken - eg gledde meg heile tida til å lese vidare. Det må vera eit bra teikn, eller?
Handlinga er ganske enkel : klassen til Pym skal skrive ein (heilt) sann historie frå sin eigen familie. Pym har ingenting å skrive om, for hennar familie er så inderlig mislykka. Etterkvart somdei andre i klassen har lese opp sine fantastiske historiar, får Pym meir og meir panikk. Ho har ingen forfedre som var krigsheltar eller storesøstre som er vakre som glansbilder. Det einaste ho har er ein far som snorkar og ei mor som er sliten...Men Pym har fantasi! Ho skriv i veg på dei mest utrulege familiehistoriane du berre kan tenka deg. Sjølvsagt vert ho avslørt!
LES!
Denne trur eg vil egna seg veldig godt til høgtlesing i klassen (4.-7. klasse?). Alle som har litt humor, vil nok lika den!
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar